Uwielbiam złość i pewność z jaką są wykrzykiwane teksty na tym wydawnictwie. Uwielbiam brudną, lekko trashową gitarę, rurowy bas i morderczą pracę bębnów. Bilony lat minęły od czasu kiedy Homiki aka Homopółlitra miały swoje pięć minut, ale wciąż ciary mi przechodzą po plecach kiedy słyszę Nikt nie jest perfekcyjny czy Nic więcej do powiedzenia. Dobrze że będąc małym gnojkiem ktoś zapoznał mnie z nimi...wszak kto za młodu nie był punkiem ten na starość będzie nikim....
DL
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz