Powolny, niespieszny rock zagrany przez trójkę Amerykanów działających głównie na terenie Zjednoczonego Królestwa. Pojęcie rock może być bardzo mylące i kłopotliwe. Jednak jeśli pomyślimy o np. The Cure czy Unwound możemy być pewni, że zmierzamy we właściwym kierunku.
Kres działalności zespołu położyła tragiczna śmierć basisty Fernandeza, a pozostali muzycy założyli kolejny świetny ansambl zwący się Sophia. Warto poznać The God Machine.
Widziałem wielkie Codeine na własne oczy ostatniej soboty na All Tomorrow's Parties Festival w północnym Londynie. Jak, to często bywa człowiek obawia się rozczarowania i tego, czy legenda wytrzyma zderzenie z rzeczywistością. W tym wypadku wystarczyło dosłownie pierwsze dziesięć sekund i już wiedziałem, że jestem na koncercie, który będę pamiętał do końca życia.
Niezwykle ujmująca, skromna i pełna godności postawa muzyków. Serdeczność i autentyczna wdzięczność wyczuwalna w każdym słowie, które padło ze sceny. A nade wszystko obezwładniająca, okalająca ciepłą melancholią muzyka, spowalniająca czas i dająca, to nieczęste poczucie, że uczestniczy się w czymś wielkim. Codeine nie działające już od wielu lat pojawiło się na festiwalu na specjalne zaproszenie typów z Mogwai ,dla których stanowią obok Slint jedną z najważniejszych muzycznych inspiracji. Uważam, że to przepiękny gest ze strony tych rozchwytywanych na lewo i prawo Szkotów i jeszcze większa nobilitacja Codeine. Chciałbym również mieć tak wielką moc sprawczą, by i dla mnie zespoły schodziły się na nowo i grały takie koncerty jak tych trzech panów z Nowego Jorku tamtego pamiętnego sobotniego popołudnia.
Najbardziej poruszająca, zadziorna i melodyjna płyta punkowców z Richmond. Każda piosenka to interesująca opowieść o chciwości, łamaniu praw pracowniczych, rasizmie, policyjnej przemocy naszych kłopotach ze znalezieniem sobie miejsca pod słońcem. Tematy dobrze znane ale połączone z tak ogromną dawką energii że całość zniewala i wyrywa z butów. Ze Strike Anywhere zapoznał mnie mój fumfel Wojtek (na co dzień jeden z członków gildii trójmiejskich rzeźników Calm The Fire), którego z tego miejsca serdecznie pozdrawiam!
Change Is A Sound!
Hardcorowcy z Chicago, nie mogący się zdecydować czy grać w klimatach The Jesus Lizard czy Converge. Podobne podejście co ich kumple Breather Resist. Towar najwyższej jakości!
Tylko cztery kawałki ale jakie! W duchu Codeseven i Poison The Well. Z pasją, zaangażowaniem i czujem i może lekkim patosem . Wszystko co nagrali po tej płycie to BTG (bzdura, tandeta, głupota). Ważna płyta w mojej hardcorowej edukacji.
Rozśpiewane, rześkie amerykańskie emo. Nagrania powstały w czasach kiedy wszystko było jeszcze wyraźne i miało swoją wartość. Wirtuozeria i wizja z czarującym podskórnym drivem. Zespół po latach zmartwychwstał i podobno wybiera się w trasę...Choć byli z innego uniwersum, muzycznie coś ich łączyło z wielce wyrafinowanym Karate. Doskonała płyta!
Aż trudno uwierzyć że Chokebore powstali pod słońcem Hawajów. Chorobliwie zniewalające dźwięki, przeszywające, niespieszne patroszące wszystko na swej drodze. Nawet Kurt Kombajn zabierał ich w trasy. Pełne oddanie!
Absolutny majstersztyk, sonicznej, gitarowej luty. Waszyngtońscy koryfeusze w najbardziej drapieżnej odsłonie! Jednocześnie pierwsza płyta Fugazi którą było mi dane poznać. Po prostu piękne!
Najbardziej radykalny punkowy atak na hipokryzję, zakłamanie i pustkę polskiego społeczeństwa. Niepohamowana złość i wkurwienie niemal fizycznie namacalne w każdym dzwięku i każdym zdaniu wykrzyczanym na tym wydawnictwie. Całkowie rozczarowanie otaczającą rzeczywistością i naturą ludzką.
Krzyk w obronie własnego, rozszarpywanego jestestwa. Wszystko to przy akomaniamencie surowej inspirowanej Born Against nuty ze świetnie operującym basistą.
Obrońcy starego świata zatańczymy na waszych grobach! KUL w płomieniach...
Ci młodzi chłopcy z Kanady mają szansę stać się nowym Nasum. Naszpikowany złością, kipiący brutalnością gridncore. Ciekawym wydaje się fakt iż Wake czerpię swą siłę z naprawdę wielu źródeł, od Repulsion do noisowego hardcore. Nie oglądając się przy tym na nikogo.
Duży plus to rozdarty wokalista, który jeszcze mocniej podnosi ciśnienie.
Bardzo dobry debiut!
.jpg)
.jpg)
.jpg)
